محمدعلی وزیری- از بدکرداری چرخ کجمدار اینکه چندی است رخت عزا از تن مام وطن بیرون نمی‌آید مرگ ناشی از توفان، سیل، زلزله، کرونا تا آتش گرفتن پلاسکو و نفت‌کش اسقاط هواپیما و اعتراضات خیابانی، هر روز غم و اندوه بر حزن می‌افزاید.
اما در این ماتمکده واژگان (محیط‌زیست و خبرنگار و سرباز معلم) علاوه بر غم و تبعیض با حرمان و کم‌عنایتی آمیختگی دلگزایی دیگری پیدا کرده است. آخرین سوگ‌مان دو سانحه جاده‌ای بود که در غرب کشور دختران خبرنگار محیط‌زیستی و در مرکز ایران پسران سرباز معلم را در عین جوانی با هزاران امید از ما گرفت و خانواده‌ها، همکاران و آشنایان و مردم کشور را در سوگ نشاند.
اما آنجا غم با خشم درهم می‌آمیزد که چرا جان مردمان خصوصاً جوانان این مرزوبوم کم‌ارزش و با نگاه بی‌عنایتی و سوءتدبیر و عدم دلسوزی روبرو است؟ چرا جوانان که در زندگی روزمره با تمام وجود تبعیض را حس می‌کنند این حس را در نوع و شکل مرگ هم ادامه‌دار می‌یابند؟ آن عده از فرزندان مسوولان و مدیران رده‌بالا و خواص و صاحبان قدرت و ثروت اگر هنوز در ایران باشند آیا در پی قلم و رسانه و خبر رفته یا لباس خدمت سربازی در نقطه محروم را می‌پوشند؟ چرا اگر مدیر ارشدی مهمان استانی باشد آن همه تدبیر و برنامه‌ریزی و بهترین و ایمن‌ترین مرکب و تیم حفاظت از هواپیما و بالگرد تا اتومبیل فوق‌لوکس و ماشین‌های هایس تشریفات با چند اسکورت همراه دارند؟ اما خبرنگار و سرباز معلم با ارابه‌های مستعمل نامطمئن که احیاناً رایگان در اختیار نهادها قرار می‌گیرد بدون اهمیت دادن به آسایش و ایمنی جابه‌جا می‌شوند؟
اگر کهولت یا سانحه جان بزرگی بگیرد سیل تسلیت و مراسم متعدد در پی دارد اما در مورد مردم عادی اگر هم برای تسلیت بیایند چون مدیرارشد محیط‌زیست ادب نشستن و رسم تسلیت به‌جا نمی‌آورند به جای سیمای حزن‌آلود، سر پایین از تساهل دست ادب و غم بر سینه بر مبل با تکبر لمیده یا استاندار آذربایجان کلامی توجیهی فاقد هر تاثر و عاطفه دارد یا جای خالی وزیر فرهنگ و ارشاد و آموزش و پرورش حتی اقامه حق و دعوی توسط نهادهای صنفی فرهنگی و رسانه‌ای که در فراغت کباده حق‌جویی می‌کشند سخت به چشم می‌خورد و در پایان چون همیشه و در هنگام سوانح و قصور از استعفا و اخراج خبری نیست عامل انسانی دون‌پایه متهم اصلی می‌باشد ولی به روال کمیته تحقیق و تفحص با پایانی معلوم تشکیل می‌گردد.
هیات تحریریه هفته‌نامه آیینه یزد با تعلق‌خاطر به جامعه وزین رسانه و فخیم آموزش و پرورش با قلبی آکنده از غم و درد، درگذشت نابهنگام و تأثرانگیز دختران نوشین روان خبرنگاران و پسران شادروانان سرباز معلم را در این سوانح به مردم دغدار و رشید ایران خصوصاً بازماندگان و همکاران فرهنگی و رسانه‌ای تسلیت گفته از درگاه ایزد بخشنده و بخشایشگر شادی روان بلند پرواز جان‌باختگان را نزد جایگاه خشنود خود در مینوی برین آرزو و مسالت می‌نماید.