درست که آن دسته حضرات مختلسین و خودی‌های با خلوص صددرصد اعم از بانوان و آقایان وابستگان و متعلقات از مردانه و زنانه و بچه‌گانه‌شان خیلی خوش و امیدوار هستند زیرا شش‌دانگ مملکتی با متعلقات نفتی، معدنی، تجاری، واردات و صادرات بساز و بخر کلهم در دست بی‌عقل و کفایت ولی خوش‌شانس‌شان گرفته‌اند و غم کمبود و اسباب غصه خوردن ندارند الا کمی کیفیت و کمیت اختلاسی که کرده‌اند در برابر کثرت اختلاس دوستان نموده‌اند.
اما یک کیف و خوشی و امیدی که ملت محروم و مستضعف دارند و آن بالایی‌های مذکور ندارند (مزه واریز یارانه است).
دقت فرموده‌اید؟
معمولا از اول برج که حقوق واریز می‌شود تا دهم برج که بدان (دهه قناعت) نام نهاده‌اند کم‌کم کل حقوق ته کشیده لذا جماعت مقروض دل به (دهه امید) می‌بندند علت نامگذاری امید این است که بیستم برج شود و پول یارانه که از سبیلمان کنده بر ریشمان افزوده‌اند را واریز کنند تا ده روز آخر ماه که (دهه زجر و صبر) خوانندش لنگان به اتمام رسیده سربرج حقوق کم‌ارزش‌تر شده از ماه قبل؛ واریز شود.
خدایا این خوشی و امید را از ما نگیر لذتش هم به بالایی‌ها با جور کردن لقمه چند هزار میلیاردی بچشان!
زبان‌دراز