اولین سالگرد یکی از «رجل» بزرگ ایران را گرامی می‌داریم و بر روح پرفتوح او درود می‌فرستیم. اعظم علایی طالقانی برای همه یاران درد آشنایش نماد قدرتی است نامتناهی که سرچشمه آن ایمان و توکلی غیرقابل توصیف بود. او که هر عامل محدودکننده را به هیچ می‌گرفت و در میانه سختی‌ها فعالیت‌هایش دوچندان و تلاشش برای ممکن ساختن ناممکن‌ها بیشتر می‌شد، به‌واقع حجت را بر سست‌گامان و بازماندگان از مسیر اصلاح و عمل صالح تمام کرد.
او اولین زن مبارزی بود که در رژیم ستم‌شاهی به زندان ابد محکوم شد و پس از انقلاب هم از معدود زنانی بود که در عرصه جامعه مدنی و فعالیت‌های خیریه، فرهنگی و اجتماعی حضوری فعال و برجسته داشت. در این فرایند ارزشمند مبارزه و مقاومت بود که به دوره اول مجلس شورای اسلامی راه یافت و به انتشار نشریه «پیام هاجر» و پس از توقیف، نشریه «پیام ابراهیم» همت گماشت، حزب «جامعه زنان انقلاب اسلامی» را تاسیس و باوجود بیماری‌های طاقت‌فرسا، در خط مقدم دفاع از حقوق جامعه بانوان تلاش و فعالیت کرد. از جمله آن فعالیت‌ها، نامزدی در انتخابات ریاست‌جمهوری در دوره‌های مختلف در مخالفت با تفسیر واژه «رجال» و مفهوم رجل سیاسی در قانون اساسی جمهوری اسلامی بود.
او با خدای خود عهد کرده بود تا زنده است تکلیف رجال سیاسی را روشن کند، هرچند اجل او را مجال نداد اما آیندگان، تاریخ این روزگار را با نام زنی خواهند شناخت که تا روح در بدن داشت از پای ننشست تا حقیقتِ آنچه را بدان یقین و باور قلبی داشته به کرسی بنشاند. او هم، راه پدر را زنده نگاه داشت و هم تصویری از زن مسلمان که پدر تبیین‌گر آن بود را به جامعه امروز ایران ارائه کرد. یادش گرامی و راهش پررهرو باد. «بیانیه ستاد بزرگداشت اولین سالگرد اعظم طالقانی»