سیدرضا اکرمی: حضور آقای علی‌اکبر ناطق نوری در جلسه جامعه روحانیت مبارز که ایشان از بنیانگذاران آن هست، از سوی بسیاری از افراد به نوعی بازگشت ایشان به عرصه کنشگری سیاسی تعبیر شد. ایشان البته در آن جلسه سخنی پیرامون آنکه آیا چنین قصدی دارد یا خیر نگفت. اما آنچه به شخصه از مجموع مواضع ایشان درک می‌کنم و می‌دانم، این است که آقای ناطق قصد ورود به مسائل سیاسی و حرکت به سمت مقاصد سیاسی ندارد. زیرا ایشان بارها با صراحت و قاطعیت گفته که معتقد است باید امور را به دست چهره‌های جوان‌تر سپرد. بنابراین به باورم بعید است ایشان وارد مباحث سیاسی و انتخاباتی همچون مجلس و ریاست جمهوری و امثالهم شود.
اما آنچه در این میان باید مورد توجه قرار گیرد، این نکته است که آقای ناطق فردی دارای سابقه مبارزاتی و انقلابی است. علاوه بر آن چهره‌ای است که سابقه دو دوره مدیریت مجلس شورای اسلامی را به عنوان یکی از مهم‌ترین ارکان نظام در کارنامه دارد. مرور همه این سوابق نشان می‌دهد که ایشان فردی دارای ظرفیت بالای سیاسی و کفایت و لیاقت در مدیریت است و باید از ایشان به عنوان مشاور در صحنه‌های مختلف استفاده شود. اما متأسفانه حتی در دولت یازدهم و دوازدهم هم از ایشان استفاده بایسته و شایسته‌ای نشد. ما امیدواریم که ایشان بتواند با نظراتی که دارد و مشورت‌‌هایی که می‌دهد، برای جامعه مفید باشد.
واقعیت آن است که جناح‌های سیاسی بیش از آن که بخواهند از چنین چهره‌هایی در رقابت‌های سیاسی‌شان بهره بگیرند، باید در اندیشه این باشند که چگونه می‌توانند از آنها در حل مسائل متعدد جامعه و کمک به افزایش قدرت ملی برای مقابله با تهدیدها و فشارهای خارجی استفاده کنند. آقای ناطق شخصیتی است که باید از او به عنوان نیروی فکری استفاده شود. جز امیدواری به چنین نقش‌آفرینی در آینده فعلاً من چیز دیگری احساس نمی‌کنم. چون آمدن ایشان به جامعه روحانیت ناگهانی انجام شد و فرصت چندانی برای چنین گفت‌وگوهایی باقی نماند. کما اینکه تا وقتی خود ایشان نخواهد پا در مسیر بگذارد و عهده‌دار مدیریت بخشی شود، خواست ما چندان محل بحث نخواهد بود.