استاد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی اظهار کرد: وقتی ما در فضای عدم شفافیت حرکت می‌کنیم، یک‌دفعه چشم باز کرده و فاجعه بزرگی را مشاهده می‌کنیم. فرشاد مومنی گفت: در سال 97 دوباره شاهد بودیم که نقطه عطف‌های جدیدی پدیدار شدند. در آن زمان هشدار داده شد اما حتی تا امروز توجهی با آنها نشده است. او تاکید کرد: این شیوه اداره اقتصاد به بن‌بست کامل رسیده و تداوم آن جز افزایش هزینه و خسارت، دستاورد دیگری ندارد. ما به تغییر پارادایم در کشور نیاز داریم و مسئولان با نادیده گرفتن نظر کارشناسان هزینه فرصت اصلاح را بالاتر خواهند برد.
مومنی تصریح کرد: در شرایطی که کشور چه از نظر داخلی و چه از نظر بین‌المللی شرایط خاصی را تجربه می‌کند، امور ملی و حس ملی، قربانی مطامع رانتی و غیرمولدها شده است و این می‌تواند کشور را در مسیر بدون بازگشت قرار دهد. او افزود: یک تمایل ریشه‌دار و قدرتمند وجود دارد تا هیچ‌یک از موارد اساسی ساز و کار کسب درآمد از سوی دولت و هزینه‌کرد آن شفاف نشود. وقتی در برابر شفاف‌سازی و واقعی‌سازی مقاومت‌های قدرتمند وجود داشته باشد اثر عملی این است که ما دائما در معرض مواجهه با نقطه عطف‌های جدید در تاریخ اقتصادی قرار می‌گیریم، اما به واسطه عدم شفافیت‌ها حتی این نقطه عطف‌های خطیر مورد اعتنای بایسته قرار نمی‌گیرند. مومنی ادامه داد: مثلا در دولت قبلی وقتی اختلاف‌هایی درون جناح حاکم شکل گرفت مبنی بر اینکه چه قسمتی از بحران‌های فزاینده در سال 91 به بیرون از کشور مربوط است و چه بخشی از آن به نارسایی‌هاو بی‌تدبیری نظام مدیریت کشور برمی‌گردد، بنده بر اساس محاسبات داده‌های رسمی نشان دادم در حالی که کشور بی‌سابقه‌ترین درآمدهای ارزی حاصل از نفت را تجربه کرده بود در سند لایحه بودجه سال 1391 میزان منابع تزریق شده از محل وام‌گیری‌های داخلی و خارجی و نیز انتشار اوراق مشارکت، معادل 4/2 درصد از بودجه عمومی کشور بود تا تراز، صوری نشان داده شود.
او یادآور شد: باید توجه داشت که لایحه بودجه سال 1391 در سال 90 تهیه شده بود که هنوز تحریم‌ها در ابعاد آن اعمال نشده بودند و دولت، سند لایحه 91 را بر اساس نادیده گرفتن تحریم‌ها نوشته بود. این نشان می‌داد که کشور در قله درآمدهای نفتی ورشکسته شده بود و من همان موقع مطرح کردم که اعداد و ارقام موجود در لایحه بودجه 91 نشان دهنده یک گذار خطرناک از دولت خام فروش به آینده فروش است. به گزارش ایلنا، این اقتصاددان با اشاره به گزارش بانک جهانی در سال 1395 (2016) خاطرنشان کرد: این گزارش، عملکرد اقتصادی کشورها در 50 سال اخیر را بررسی کرده بود که بر اساس آن در سطح دنیا به جز چند استثنا همه کشورها کارنامه درخشان‌تری نسبت به کشورمان ارائه کرده بودند. یعنی عملکرد هندی‌ها در مقایسه با ایران دو برابر، مالزی پنج برابر، کره جنوبی هفت برابر و چین بیشتر از 10 برابر جهش را تجربه کرده بود. مومنی ابراز کرد: وقتی بیشتر از همه کشورها هزینه می‌کنیم و کمتر از آنها دستاورد داریم نشان می‌دهد ایران با کمبود منابع مواجه نیست؛ بلکه نرم‌افزاری که از پایان جنگ تحمیلی مبنای قاعده‌گذاری اقتصاد بوده به بن‌بست رسیده است.