نکوداشت زنده یاد محمود رضوی مدیر اسبق دبیرستان ماندگار ایرانشهر

چهارشنبه بیست و سوم شهریور یکهزار و چهارصد و یک
تالار اجتماعات دبیرستان ماندگار ایرانشهر یزد

محمود رضوی فرزند میرزارضا متولد 14 فروردین 1329 در احمدآباد اردکان بود، وی دوران کودکی و نوجوانی و تحصیلات ابتدایی خود را در روستای احمدآباد اردکان گذراند و در سال 1348 در رشته علوم طبیعی از دبیرستان پهلوی یزد فارغ‌التحصیل شد و در سال 51 از دانشگاه اصفهان مدرک کارشناسی زیست‌شناسی خود را اخذ کرد و به عنوان دبیر زیست‌شناسی در آموزش و پرورش مشغول خدمت شد و در دبیرستان‌های ایرانشهر، رازی و دیگر دبیرستان‌های یزد به تدریس درس زیست‌شناسی پرداخت. باتوجه به حسن سابقه و توانایی علمی و مدیریتی از سال 59 الی 62 سمت معاونت و از سال 62 تا 68 پست مدیریت دبیرستان ایرانشهر را عهده‌دار شد و تا سال 79 در سمت رییس گروه‌های آموزشی در اداره کل آموزش و پرورش استان یزد انجام وظیفه نمود و در سال 79 به کسوت بازنشستگی درآمد بعد از بازنشستگی نیز به مدت 6سال مدیریت دبیرستان پسرانه مجتمع آموزشی حضرت مجتبی(ع) را عهده‌دار بود و سرانجام پس از طی 72 سال عمر با برکت خود در روز سوم شهریور 1401 به دیار باقی شتافت… روحش شاد و یادش گرامی باد.

دانش‌آموزان نیکو مرام و قدرشناس این مدیر فقید که هرکدام از چهره‌های برجسته علمی و فرهنگی و هنری یزد و ایران هستند در اقدامی قابل تقدیر و ستایش مراسم نکوداشت این معلم و مدیر دوست‌داشتنی را در دبیرستان ایرانشهر با حضور دانش‌آموختگان دبیرستان، دبیران سابق و فعلی، مدیران، خانواده زنده یاد رضوی و بسیاری از چهره‌های فرهنگی و مدیریتی استان برگزار نمودند. در ابتدای مراسم آقای اکبر خداداد مدیر دبیرستان ماندگار ایرانشهر ضمن خوش‌آمدگویی به حضار و عرض تسلیت به خانواده مرحوم، تاثیرگذاری را از ویژگی‌های بارز معلمان، مدیران و معاونان مدارس برشمرد و خاطرنشان کرد: زنده یاد رضوی و دیگر مدیران این مدرسه تاریخی با تاثیر‌گذاری خود باعث تغییر در جهان‌بینی و سبک زندگی افراد این جامعه شده‌اند و ثمره تلاش آنان تربیت نسلی از دانش‌آموختگان هست که هرکدام در گوشه‌ای از این دنیا منشا تاثیر و خیر هستند.

در این آیین دکتر مجتبی نیکپور که از دانش‌آموزان شادروان فقید سعید محمود رضوی در دبیرستان ایرانشهر بوده‌اند به صورت ویدیویی با حضار به شرح زیر سخن گفتند:

روزی در زیر همین سقف من به عنوان یک دانش‌آموز، کسی که یک نوجوان است و به توانایی‌های خود تردید دارد و از آینده مبهم نگران، به شدت نیاز داشتم به آدم‌های الهام‌بخش و امیدبخش، محیطی که دلگرم‌کننده باشد و ایرانشهر مملو از اتفاقاتی اینچنین بود. به باور من عمر خیلی کوتاه است و خیلی زود از نوجوانی به جوانی و بعد میانسالی و سپس به پیری و کهنسالی می‌رسیم و نهایتا به جمع رفتگان می‌پیوندیم، مکان‌ها هم رو به زوال و خرابی می‌گذارند، آنچه که باقی می‌ماند روال و فرهنگ و ایده‌های سازنده است. آدم‌ها چنین پتانسیلی دارند که برای نسلی که با آنها جریان دارند ایده تولید کنند، اثرگذار باشند، خلق یک ماهیت کنند و من توفیق داشتم در ایرانشهر با کسانی این‌چنین زندگی کنم. آدم‌ها می‌روند، مکان‌ها می‌روند ولی خرد، عشق و دوستی به عنوان یک روال باقی می‌ماند یعنی آدم‌ها از کسانی که عشق یاد گرفتند به فرزندان خود این عشق را یاد می‌دهند و وقتی خودشان از این دنیا می‌روند، فرزندان، این عشق، مروت، مرام و انسانیت را به دیگران از طریق رفتارشان انتقال می‌دهند و بدین‌ صورت عشق و محبت، دوستی و همدلی در جامعه سرایت می‌یابد و جاودانه می‌شود.

به باور من، محیط‌ها و آدم‌های روال‌ساز، محیط‌ها و آدم‌های فرهنگ‌ساز قابل تقدیر و ستایش‌اند و باید جدی گرفته شوند، جالب این است که ایرانشهر هیچ موقع محل رقابت جدی و شدید تحصیلی نبوده است اما محل پرورش بزرگان زیادی در همه عرصه‌ها بوده است. من قدردان این آدم‌هایی هستم که قدر این فرصت‌ها را دانستند، مدرسه یکی از خانه‌های جدی دانش‌آموزان است. محیطی چنین امن و استوار که تا چند صد سال دیگر ان‌شاءالله پایدار است، توسط انسان‌های خیراندیش، انسان‌هایی که به فکر سوء‌استفاده از قدرت و فرصتشان نبودند و از قدرت و فرصتشان استفاده کردند، از جناب وزیر وقت جناب حکمت عزیز تا مدیرانی که نسل به نسل، دانش‌آموزان ایرانشهر تجربه‌شان کردند جناب طاهری، طباطبایی، فخرالدینی، محبوبی، ناصر مهریزی، مشکیان، بامشاد، مرشدیان، مشایی، شرقی، رستگاری، رضوی، کاشفی، جعفری، جندقی، ملکوتیان، کریم‌پناه، احسان‌زاده و اکنون اکبر خداداد.

و من این توفیق را داشتم که با محمود رضوی مراحل رشد و بالندگی خود را تجربه کنم و معاونین بی‌نظیری که شانه به شانه این بزرگان این مدرسه را اداره کردند، جناب قلم‌سیاه، بشارت، مدقق، آیت‌اللهی، کشوری، ابراهیمی و… و من توفیق داشتم با جناب نحوی این تجربه ناب و بی‌نظیر را داشته باشم. بسیاری از رفتارهای جناب رضوی هنوز در زندگی من اثرگذار است، ایشان بسیار انسان متشخص و معتدلی بود، با اینکه دفتر مدیر از دفتر معلمان فاصله زیادی داشت ایشان ارتباط بسیار خوبی با معلمان داشت، بسیار مهربان بود و پناهگاه دانش‌آموزان خطاکار بود و این خیلی مهم است که انسان خیر و رحمتش به دیگران برسد. من امروز به عنوان یک پزشک و روانشناس و به عنوان کسی که در روزگار سخت کنونی مدام در معرض ‌آلام و دردهای مردم قرار می‌گیرد، هرجا که بی‌تابی به من دست می‌دهد و برآشفته می‌شوم بدون شک یکی از دلایلی که خویشتنداری و اعتدال را در پیش می‌گیرم زندگی با افرادی همچون جناب محمود رضوی است. در پایان باید بگویم مطمئن هستم بیش از من قدر آن سقفی که زیر آن نشسته‌اید و قدر فرصتی که در آن قرار دارید و قدر آن موقعیتی که به عنوان یک مدیر، معلم و یا کنشگر اجتماعی به ما داده شده را می‌دانید برای تولید یک جریان سازنده چون چشم برهم زدنی ما نیستیم، مکان نیست اما زندگی همچنان جاریست. به باور من روح جناب رضوی از حرف‌هایی که ما می‌زنیم و کارهایی که می‌کنیم مطلع است و من از اینجا از طریق این ویدیو از ایشان قدردانی می‌کنم و به افتخارشان می‌ایستم و دست می‌زنم چون ایشان یک انسان جریان‌ساز و خیراندیش بودند…