نکته تاسف‌آور این است که مسئولان کشور به جای اینکه این درخت را هرس کنند، خود پای آن آب می‌ریزند و با دست خودشان جامعه را خودی و غیرخودی می‌کنند. پیام برای درگذشت پروانه معصومی نمونه بارز آن بود.
درگذشت بیتا فرهی و پروانه معصومی دو بازیگر مشهور زن سینما و تلویزیون ایران، بازهم به ما یادآوری کرد که جامعه دچار چه دو قطبی عمیقی است.
عصرایران؛ مصطفی داننده- درخت دو قطبی در کشور آنچنان تنومند شده است که درگذشت دو بازیگر خانم در کشور هم تبدیل به یک دو قطبی اساسی شده است و می‌شود به وضوح آن را دید و البته از فاصله ایجاد شده بین مردم تاسف خورد. بیتا فرهی که بسیار او را به خاطر بازی درخشان در فیلم هامون به کارگردانی مرحوم داریوش مهرجویی می‌شناسند به علت بیماری قلبی و ریوی درگذشت. چند روز بعد از او پروانه معصومی دیگر بازیگر نام آشنای تلویزیون ایران، همان مادر پلیس جوان با بازی شهاب حسینی به دیار باقی شتافت.
اهالی سینما واکنش گسترده‌ای به مرگ فرهی داشتند و بسیاری از آنها در یکی از بارانی‌ترین روزهای تهران در مراسم تشییع پیکر او حضور پیدا کردند و یاد این بازیگر را زنده نگه داشتند. مسئولان دولتی اما واکنشی به این فقدان نداشتند. از آن سو رئیس‌جمهور در پیامی رسمی درگذشت پروانه معصومی را تسلیت گفت. رئیسی در متن پیام خود نوشت: «ضایعه درگذشت هنرمند پیشکسوت سینما و تلویزیون کشورمان، مرحومه پروانه معصومی، موجب اندوه و تأثر خاطر گردید. این بازیگر مردمی و نام آشنا در عرصه فعالیت‌های هنری با رعایت اخلاق حرفه‌ای و ایفای نقش‌های مؤثر و ارزشمند، نام خود را در تاریخ فرهنگ و هنر این مرز و بوم ماندگار کرد.» قالیباف هم درگذشت این بازیگر را تسلیت گفت.
این پیام‌ها صادر شد اما جامعه هنری نسبت به مرگ این بازیگر هیچ واکنشی نشان نداد و تنها دو بازیگر در مراسم تشییع پروانه معصومی شرکت کردند. دو قطبی، قارچ نیست که پس از باران از دل زمین بیرون بزند. سلسله اتفاقات دست به دست هم می‌دهد تا کار به جایی برسد که درگذشت آدم‌ها تبدیل به یک دوقطبی بزرگ شود. کمتر جامعه‌ای را پیدا می‌کنید که این چنین درگیر دوقطبی باشد. بله، در همه جهان دو قطبی وجود دارد. دو قطبی‌هایی که بسیار جدی است و بخشی از مردم جهان را هم با خود همراه کرده که نمونه‌اش دو قطبی مسی و رونالدو در فوتبال است.
البته این دو قطبی تقریبا با حضور این دو ابرستاره در عربستان و آمریکا به پایان خود نزدیک شده است و کم‌کم آنها هم تبدیل به خاطرات مشترک انسان‌ها می‌شوند. دو قطبی‌های موجود در ایران اما همچون آبی هستند که پای درخت نفرت ریخته می‌شود و باعث می‌شود که تنه این درخت منحوس هر روز تنومندتر از دیروز شود. نکته تاسف‌آور این است که مسئولان کشور به جای اینکه این درخت را هرس کنند، خود پای آن آب می‌ریزند و با دست خودشان جامعه را خودی و غیرخودی می‌کنند. پیام برای درگذشت پروانه معصومی نمونه بارز آن بود. هیچ تلاشی برای بهبود شرایط از سوی آنهایی که دستی بر آتش دارند، انجام نمی‌گیرد و گویی آنها به یاد دوران کودکی هر رفتار از مردم می‌بینند با آینه، آینه گفتن می‌خواهند آن را جبران کنند. دو قطبی سازی مثل آتشی است که به جنگل می‌افتد. اگر فراگیر شود، کنترل آن از دست خارج می‌شود و دیگر حتی با بالگرد آب‌پاش هم نمی‌شود آن را کنترل و آتش را خاموش کرد.