ظریف اگر به جای مذاکرات در خارج، به شعاربافی در داخل می‌پرداخت و توش و توانش را به جای چانه‌زنی با خارجیان مصروف پاچه‌خاری داخلیان می‌کرد، این همه آزار نمی‌دید.
عصر ایران؛ جعفر محمدی- منتقدان وزیر امور خارجه، یکشنبه (15/4/99) او را در مجلس به صلابه کشیدند و هرچه توهین و بد و بیراه بود نثارش کردند تا بار دیگر ثابت شود در این مُلک، هرچه بیشتر برای کشورت بکوشی، اجر کمتر و زجر بیشتری می‌بینی. ظریف اگر به جای مذاکرات در خارج، به شعاربافی در داخل می‌پرداخت و توش و توانش را به جای چانه‌زنی با خارجیان مصروف پاچه‌خاری داخلیان می‌کرد، این همه آزار نمی‌دید کما این که افرادی که حتی املای درست NPT را نمی‌دانند، به پشتوانه داد و قال‌های تبلیغاتی‌شان، اینک تصمیم‌گیر شده‌اند. این سخن را به درازا نمی‌کشم که شرحی است مکرر از رنجی تاریخی و دردی بغایت سخت و مزمن؛ تنها از نمایندگانی که‌ای بسا اندکی انصاف در وجودشان باشد این دو سوال را مطرح می‌کنم:
– ظریف، چه باید می‌کرد که نکرد؟
– ظریف، چه نباید می‌کرد که کرد؟
و پایان این وجیزه کوتاه سخنی بلند از امام علی علیه‌السلام که فرمودند: «زَکاةُ القُدرَةِ الإنصافُ. زکات قدرت، انصاف است.»